SAMRÅD PÅ KIRKENS GRUNN[1]

REGION VEST

VEGLEIAREN

VEGLEIARBREV NR 1 1993

Kjære brødre og systre i SKG,

Guds fred!

Etter at SKG har gjeve meg eit kall som vegleiar for vår region, vil eg gjerne vende meg til dykk alle med helsing og med ynskje om forbøn. Det ligg i saka sin natur at ingen kan ta på seg ei slik oppgave utan anfekting - både fordi situasjonen i Kyrkja er anfektande og fordi eins eigen innsikt og arbeidskraft vil verte sette på prøve. Det kan gå berre dersom ein står saman og heilt og fullt gjev både seg sjølv og Kyrkja si sak over til Gud under det gamle mottoet: JESU JUVA; Jesus, hjelp oss!

Eg vil minne om fylgjande:

1. SKG er inga kyrkje. Vi står i Den norske Kyrkja og lever med i (vår) vårt bispedøme, vår kyrkjelyd og våre kristne arbeidslag så langt det let seg gjere. Samstundes vil SKG nettopp hjelpe oss til å tydeleggjere kva det vil seie å vere kyrkje og kyrkjelyd der den offisielle kyrkjeorganisasjonen sviktar. Grunnlaget for dette er ikkje at vi er "flinkare" enn andre, men at vi vil halde fast ved det som Gud har gjeve oss: Bibelens ord, barnelærdomen, ei rett teneste med ordet og sakramenta.

2. Vi er glade for arven både i kyrkje og bedehus og trur at dei høyrer saman. Men i vår situasjon trengst det særlege tiltak og samråding for å ta vare på vårt kall og var heimstadrett i Den norske Kyrkja - så vi på ein rett grunnvoll framleis kan gå til gudsteneste, gjere oss nytte av rette prestar og tilsynsmenn, få døype, lære opp og konfirmere borna våre og la dei unge kunne bli vigsla til teneste og embete med same rett som andre. Difor treng vi og ein fellesskap som vil ta seg av vår rett og vårt kall på desse områda. Difor treng vi både det vi har av frie arbeidslag fra før - og SKG!

3. SKG treng ikkje å vere stort, i stilla og tillit til Herren har vi vår styrke. Men vi treng å bli fleire; for best mogeleg å kunne avleggje vårt vitnemål, for å ha fleire å samrå seg med, for å ha fleire å stå saman med! Grunnlaget for å vere med er at ein ynskjer at Bibelen og vår evangelisk-lutherske vedkjenning skal vere grunnlaget for Kyrkja sitt liv på alle plan - frå bispemøte til bedehussal. Alle som står for dette, kan vere med og bør vere med i SKG, i staden for å melde seg ut eller "trekkje seg ut". Og hugs: Sjølv om nokon ikkje skulle ha problem på sin plass, er det noko som heiter solidaritet med dei som har det vanskeleg, om enn på ein annan stad! Når ein lem lid....

4.Som vegleiar kan eg kontaktast; ved brev(det er ein god form for kontakt. Adresse: Frieda Fasmers vei 39, 5071 Loddefjord ), ved telefon (lettast å leggje beskjed pa Loddefjord prestekontor mandag - fredag 10-12, tlf 05931965. Privat tlf 05269002). Eg vil og freiste å kome litt rundt i regionen når det byr seg eit høve. I regionen vil vi og ha ei felles samling for halvåret. Kontakten kan dreie seg om alt du har på hjarta når det gjeld ditt kall og Den norske Kyrkja sin veg vidare. Har du vanskar med å leve ut dette kallet på den staden og i den situasjonen du er, ta kontakt i staden for å brenne inne med det og gå deg trøytt og sur. Allermest treng vi positivt å inspirere kvarandre til å verkeleggjere kallet vårt både som einskildkristne, som kyrkjelydar og som Kyrkje i den tida og det samfunnet vi lever i. Det er ei tøff tid, men samstundes er ho opnare og mindre fastlåst enn før, lat oss ikkje gløyme det!

5. Aller viktigast er det difor å minne om at Kyrkja sin veg til fornying og ny styrke er bota og omvendinga sin veg! Det krev mot til å tale, vitne og leve som Guds Ord og det krev den audmjuke haldning som innser at det ikkje berre er alle "dei andre" som har synda og svike Herren, men også du og eg. Måtte Samråd pa Kirkens Grunn difor ta til med eit samråd mellom deg og din Gud! Gud signe deg!

Loddefjord / Bergen, den andre vika etter Påske 1993.

Dykkar

(underskrift)

Arnfinn Haram(vegl.)

SAMRÅD PÅ KIRKENS GRUNN

REGION VEST

VEGLEIAREN

VEGLEIARBREV NR 2 1993

Kjære brødre og systre i SKG,

Guds fred!

Sommaren er lagt bak oss sidan eg sist vende meg til dykk gjennom vegleiarbrev. Midt i dei andre kallsoppgavene som kvar av dykk står i, vil eg gjerne påminne om kallet vi har fått som medlemer i SKG: Å vere med å fornye Den norske Kyrkja gjennom å vere hennar mest trugne lemer. Det inneber at vi legg vinn på å kjenne og vedkjenne hennar tru og lære, bruke hennar nådemiddel i samsvar med denne trua og læra, vere viljuge til å gå inn i tillitsverv og kyrkjelydsarbeid så langt det let seg gjere og be for hennar hyrdar, for dei truande og for heile folket. Be gjerne slik kyrkja sjølv har lært oss:

Takk for at du har gjeve oss ein heim i di kyrkje på jorda og sett oss eit evig mål hjå deg! Gjev kyrkja tenarar som både lærer og lever rett, kall dei frafalne attende, sjå i nåde til dei som står Ordet ditt i mot og gjev dei omvending til livet!

Lat oss heller ikkje gløyme å ta oss sjølve med når vi bed for andre.

Hugs: Vi tener ikkje kyrkja si fornying ved å "gå i hi", men ved å leve kyrkja sitt liv så ekte som råd. Det er nettopp det som er vanskeleg slik situasjonen er på min heimstad eller i kyrkja som heilskap, vil du kanskje innvende. Det er nettopp difor vi har SKG, vil eg då svare. Det vi ikkje kan verkeleggjere av vårt kristne kall på grunn av situasjonen i kyrkja, bør vi rådslå om og prøve å hjelpe kvarandre med. Men då må vi gi oss til kjenne - ved brev, kontakt og ved å møtast på SKG sine samlingar eller ved andre høve. Det er ikkje minst når rammene for eit rett kristent liv og kyrkjelydsliv sviktar, at vi dess meir må kjenne vårt personlege ansvar for å oppretthalde truskåp og orden i vårt eige andelege liv. Alle som er med i SKG,bør, så lang det er råd:

- Halde rett kristen sundag og ta del i den offentlege gudstenesta - på heimstaden eller på ein annan måte om nødvendig - og ta del i nattverden der Herren "styrkjer oss og held oss oppe i ei sann tru til det evige liv." - Nytte høvet til å samlast om Guds Ord der det elles vert forkynt rett og reint i kyrkje og bedehus. - Halde husandakt og bøn til Gud i heimen.

Eit særleg bøneemne vil eg legge inn over alle i denne tida: Be for alle ektefolk og for ekteskapet si stilling - og særleg for preste-ekteskapa og presteheimane. Oppløysinga og skilsmissene har no slått med full tyngde inn mellom kyrkja sine medarbeidarar. Det er utan tvil eit angrep fra sjelefienden som berre kan møtas med bøn (og faste). Lat oss be utan fordøming for dei som er råka ut i dette - "Alle har vi falt i støvet/alle trenger vi en bror" - og lat oss be om truskapens og reinleikens gave i vart eige kall.

SKG vil fasthalde kyrkja si lære om ekteskapet. Både i undervising og i praksis er denne læra under sterkt press for tida. Det gjeld ikkje berre problematikken kring partnarskapslova (som trugar læra om at mennesket er skapt til samliv som mann og kvinne) eller sambuarpraksisen (som trugar ekteskapet som institusjon, stifta av Skaparen). Eg vil her og no særleg understreke læra om det livsvarige ekteskapet. På dette området er presset sterkast innover i kyrkja. Herren seier: "Så er dei ikkje lenger to; dei er eitt. Og det som Gud har bunde saman, det skal ikkje menneska skilja." Og apostelen Paulus: "Dei som er gifte byd ikkje eg, men Herren: Ei kone skal ikkje skilja seg fra mannen sin. Men om ho skil seg, skal ho leva ugift, eller semjast med mannen. Og ein mann skal ikkje skilja seg fra kona si." (1 Kor 7, l0-11) Dette svarar til kyrkja sitt vigselsrituale som utan atterhald reknar med at partane lovar kvarandre truskap " i gode og vonde dagar til dess døden skil dykk åt."

Lat oss heller ikkje gløyme å vitne om at det er noko som heiter det kristne ekteskapet på dåpen og trua sin grunn. I vigselen har kyrkja alltid formana dei to til å leve saman "som kristne ektefolk", om å leve i innbyrdes kjærleik så alle skal skjøne at dei er "mine (Herrens) læresveinar" og bede om at dei må "hjelpe kvarandre fram mot det evige livet". Herren reknar med at hans læresveinar skal leve etter den opphavlege skaparordninga der ekteskapet er l)monogamt, 2)livsvarig, 3)mellom mann og kvinne jfr. ovanf. Paulus tenkjer på ekteskapet som på tilhøvet mellom Kristus og kyrkja: "Dette er eit stort mysterium." (Efes 5,32)

Som de ser av medlemslistene, er vi nokså mange som soknar til Region Vest i SKG. Skal vi kunne høyrast som ei røyst i kyrkja, er det viktig med god oppslutnad. Når fleire er med, kan vi gå meir offensivt ut. Det er ikkje tida for å vente på dei andre, men for sjølv å rette ut ei hand til fellesskap og vitnemål. Ta difor kontakt med andre og oppmod dei om medlemskap. Så lenge det ikkje er oppretta eigen region i Møre og Stavanger, vil det vere naturleg at evt. SKG medlemer der kan knytast til region vest, Bjørgvin.

Til sist: Landsrådet i SKG skal samlast i Oslo den 1. og 2. oktober. Då vil og alle vegleiarane møtast og sikkert kome med ei offentleg fråsegn og helsing. Vi vil gi kvarandre eit sterkt pålegg om å samlast i Bergen til det regionale SKG-møtet i Mariakyrkja den 3. desember. Sjå elles vedlagd informasjon.

" Ver alltid glade! Bed uavlatande!" (1 Tess 5,16-17)

P.t. Stavanger, den 15. sept 1993

Dykkar            

(underskrift)

Arnfinn Haram    

SAMRÅD PÅ KIRKENS GRUNN

REGION VEST

VEGLEIAREN

VEGLEIARBREV NR 1 1994

Kjære brødre og systre i SKG,

Guds fred!

I det siste vegleiarbrevet, 2-93, minte vi kvarandre særleg om Kyrkja si lære om det livsvarige ekteskapet og om å be for presteheimane. Dette vil vi framleis minne om.

I mellomtida har vi og hatt regionsamling i Bergen, den 3/12-93 med mange deltakarar - og endå fleire som som melde frå at dei gjerne ville ha vore med, men fråstandane i vår region er jo nokså store. Samlinga vart innleia med aftansong(vesper) i Maria-kyrkja og avslutta med felles bøn. Det var samtale om stoda i Kyrkja og og om arbeidet i regionen. Vegleiaren heldt eit innleiings-foredrag med tittelen: "Samrådet sine oppgåver framover. Samrådet si oppgåve er å vere ein seriøs opposisjon i Den norske Kyrkja, lojalt og kritisk, ved å leggje vekt på fylgjande: l)Kontakt og påverknad innover mot leiarskap og ulike miljø i Den norske Kyrkja, 2) Føre vår sak i den kyrkjelege "offentlighet" (t.d. Ragnar Andersen-saka, prestane i Hamar, Øksnes-saka o.a.) 3) Byggje opp lokalt SKG-miljø, 4) Byggje ut internasjonale kontakter, 5) Byggje opp vårt personlege kyrkjelege vitnemål gjennom å leve eit kristent liv - som eit liv i Kyrkja og ikkje berre someit privat livssyn.

Sjå vedlagde innbyding til ny regionsamling i Bergen.

Som nemnt, bllr det viktig i tida framover å byggje ut dei internasjonale og ekumeniske kontaktane. Stadig sterkare ser vi at skillelinene går meir gjennom kyrkjene enn mellom dei. Difor styrkjer vi kontakten med systerrørsler i Sverige (Svenska Kyrkans fria Synod), i Finnland (Paulussynoden),I Danmark ( også danskane arbeider med skiping av ein synode)og i England (Forward in Faith - Framover i Tru - ein organisasjon som blei oppretta som ein umiddelbar reaksjon på vedtaket om kv. prestar i den engelske kyrkja og som straks fekk over femti tusen medlemer, stadig veksande).Etter jarnteppets fall har vi ogsa fått tilbake meir av fellesskapen med dei lutherske kyrkjene i Balticum (særleg i Estland og Latvia). Også i denne retninga vil SKG og dei nordiske/engelske systerrørslene styrke sambandet. Det er i det heile mykje som tyder på at vi bør vere med på å byggje opp ein felles organsisasjon over landegrensene, ein tverrnasjonal "synode", for dei som i sine kyrkjer vil halde fast ved apostolisk tru og ordning. Difor vil vi óg ha utsendingar til ein konferanse som skal vere i London no i vår om felles utfordringar.

I dette lyset må vi og sjå dei meir offisielle mellom dei lutherske nasjonalkyrkjene i Norden og Balticum og dei anglikanske kyrkjene i England, Wales, Skottland og Irland. Den s.k. “Porvoo-erklæringa” (etter bispedømet Porvoo/Borgå i Finnland der forhandlngane har vore sluttførte) opnar opp for kyrkjeleg felleskap i tru, embete og sakramentforvalting mellom desse kyrkjene. Sjølvsagt er det mange felles nedbrytings-tendensar i desse kyrkjene, men høvet til betre samband med fornyings-kreftene vert også styrkt når denne avtalen vert iverksett. Vi har i det heile mest å vinne på at norsk kyrkjeliv, også når det gjeld fornying og vedkjenningstruskap, kjem ut av si nasjonale forsnevring. Vi treng impulsar og støtte utanfrå, vi treng ei løysing fra det sterke grepet som styremaktene har på vår kyrkje og vi treng ei markering av at Kristi Kyrkje, slik ho er bygd på apostlane sin grunnvoll og bunden til deira ord, er ein universell og verdsomspennande storleik, ein Guds ~storfamilie~ som vi får lov å tilhøyre. I Noreg har jo ikkje minst det rike misjonsarbeidet vore ei stadlg påminning om dette, men meir enn før ser vi no at det universelle perspektivet er noko som må kome oss til hjelp og ikkje berre dreie seg om hjelp som skal gå frå oss og utover. Reint praktisk kan vi og få bruk for internasjonal og ekumenisk kontakt dersom livsvilkåra for vedkjenningstrugne vert endå meir innsnevra i vårt land. Kanskje vert det ikkje så lett i framtida og få våre unge ordinerte til presteteneste dersom del ikkje vil oppgje si overtyding i einskilde spørsmål. Eller det kan bli vanskeleg for prestar, kyrkjelydar eller grupper av truande å få eit fullverdig, kyrkjeleg tilsyn innanfor dei offisielle rammene. I alle slike høve vil kontakten utover verte viktig for oss. Vi trur at vi og best på denne måten kan tilføre Den norske kyrkja fornyande og frisk luft gjennom opne vindaugo mot den verdsvide Kyrkja.

Dette gjev meg høve tll kort å nemne våre SKG-brødre i Hamar bispedøme (Helge Hartberg, Arne Sky og Carl Joh. Johnsen NB med familiar). SKG sentralt har ført deira sak for dei kyrkjelege styremaktene og det har vore SKGs line at dei som prestar har rett på tilsyn av ein biskop, ikkje berre av t.d. eln prost/domprost med delegerte fullmakter. Her må vi stå fast! Vi må ikkje la oss tvinge tll andrehandsløysingar - for det vil vere å godta at vi tilhøyrer ein B-klasse i Den norske Kyrkja. Dessutan har Den norske Kyrkja vilja ta vare på det historiske bispeembetet som noko verdfullt for Kyrkja. Denne tenesta er ein blltt vigsla til på eln alvorleg og høgtidssam måte. Kvifor skulle det plutseleg ikkje vere så farleg om ein har tilsyn av ein vigsla biskop eller ei? Den tradisjonelle ordninga vi har hatt, har ikkje berre vore tenkt som pynt og staffasje. Ho har vore med å fasthalde at ein tilsynsmann ikkje er ein regional inspektør i religionsvesenet, men ein Guds mann og Kristi tenar i hans Kyrkje. I eit seinare brev vil eg gjerne kome tilbake til kva denne tenesta skal vere etter Guds ord og Kyrkja sin arv. La oss no vere med i bøn og kamp for ei fornying av ei rett bispeteneste i vår kyrkje og om ei fullverdig tilsynsordning for prestar og andre truande som no er i klemme. Seinare kan det gjelde andre.

Seinare vil vi og kome tilbake til kva som kan gjerast for styrke tilgangen på betre konfirmantundervising der denne er blitt utvatna. Likeså må vi ta opp korleis vi kan betre både trongen for- og tilgangen til grundigare forkynning og undervising for vaksne, truande og søkjade menneske rundt om i kyrkjelydar der det vert tilbode for mager eller usunn åndeleg kost. Dette gjer vi ikkje for å kritisere andre, men for å gje ei felles utfordring til heile Kyrkja om å vende tilbake til kjeldene.

Til slutt vil eg minne alle om at vi no er gått inn i fastetida. Lat oss ta det på alvor! Lenge nok har vi oversett den tydinga også ein ytre disiplin har for vårt indre liv. Utan tvil har dette vore med på å verdsleggjere både samfunnet, Kyrkja og den einskilde kristne. Fastetida i år er også olympiade-tid, og sjølv om den overflatiske, menneskesentrerte ståheien på mange måtar står i kontrast til kristen faste, kan idretten lære oss noko nettopp om å vere disiplinerte for å oppnå det viktigaste. Som apostelen Paulus seier: ”Veit de ikkje at på idrettsbanen er alle med og tevlar, men berre eln får sigersprisen. Spring då slik at de vinn prisen! Ein idrettsmann må nekta seg alt. Han gjer det for å vinna ein forgjengeleg krans, men vi ein uforgjengeleg. Så spring eg ikkje utan mål; eg fektar ikkje i lause lufta. men eg er hard med meg sjølv og tvingar kroppen min, så ikkje eg som har forkynt for andre, sjølv skal verta funnen uverdig" (l Kor 9,24-27) Når Herren Jesus sjølv måtte faste i førti dagar, skal ikkje vi vinke den ytre fasten bort i veret. Han sa og til sine læresveinar som gav etter for sin naturlege, fysiske trong medan han sjølv vakte og bad i Getsemane: ”Så greidde de ikkje å vaka ein time med meg? Vak og bed, at de ikkje må koma i freisting! Ånda er viljug, men menneskenaturen er veik” (Matt 26, 40-41). Saman med Herren - det må vere vårt fasteprogram.

Konkret har kan Kyrkja sitt faste-kall utformast t.d. slik i vår tid:

l) Forenkle dine matvanar, reduser ditt forbruk.

2) Reduser bruken av radio, TV e.l., gje plass for stille.

3) Unngå unaudsynleg selskapsliv.

4) Ta del i Fastegudstenester og samlingar om Guds Ord.

5) Ransak ditt liv, gå til Skriftemål. Du veit kvar skoen trykkjer...

6) Les Bibelen og/eller annan god lesnad.

7) Legg til side pengar til Kirkens Nødhjelp.

8) Gå til ein einsam eller hjelp nokon som treng det.

9) Forson deg med din uven så langt det står til deg.

10) Sjå fram til Påske-helga og bed for den!

Dette skal du legge vinn på - ikkje for å få premie, men for å samle deg om det eine naudsynlege. Les: Jes 58,5-9; Matt 6, 16-18

Gud signe kvar einskild! Ver trufast i forbøn!

Dykkar

(underskrift)

Arnfinn Haram

vegleiar

(med penn)

Loddefjord i Fasten 1994

SAMRÅD PÅ KIRKENS GRUNN

REGION VEST

VEGLEIAREN

VEGLEIARBREV NR 2 1994

Kjære brødre og systre i SKG,

Guds fred!

Vi kan konstatere at SKG er i god gjenge både på landsplan og her vest. Den offisielle kyrkjeleiinga har så langt teke mot vår utfordring som seriøs og solidarisk opposisjon i Den norske Kyrkja. Om dei synsmåtar SKG gjer gjeldande i kyrkjelege saker og i personalsaker der vedkjenningstru prestar og lekfolk kjem i press, fører fram til akseptable løysingar, gjenstår å sjå. Likevel trur eg at den vedkjennande Kyrkja si røyst ville bli enda mindre påakta og respektert utan SKG. Eg vil oppmode alle medlemer og andre til å ta kontakt dersom nokon opplever at eins trusovertyding og praktiseringa av denne, vert fortrengt eller undertrykt i den lokale kyrkjelege samanhengen ein lever i - anten det gjeld ordninga av prestetenesta eller forkynninga og nådemiddelforvaltinga elles. Alle har både rettar og plikter når det gjeld tilgangen til åndeleg føde og fullverdig kyrkjeleg og kristeleg livsmiljø der ein bur - ikkje for å klage på- eller utlevere nokon, men for å for å finne konstruktive vegar til fornying. Der det er naud, må ho kome fram så ho kan rådast bot på!

Nar Kyrkja er i ein utfordrande situasjon, bør vi i det heile nytte det som eit høve til etterprøving av kyrkjelydslivet. Slik kan krise bli til fornying. Kva slags målestav nyttar vi? Er det berre spørsmål om mengden av lag og tiltak - eller finn vi Kyrkja sine viktigaste livsfunksjonar att i vår lokale kyrkjelyd?

- Blir Guds Ord og heile Guds råd forkynt; lov og evangelium, dei to utgangane av livet, omvending, helging og utrusting?

- Korleis vert dåpen praktisert og forkynt?

- Vert nattverden, altarets sakrament, halden fram og brukt ofte og regelmessig?

- Er skriftemålet i bruk?

- Blir det halde bibeltimar og gjeve undervising i dei bibelske skriftene og Kyrkja si lære?

- Får konfirmantane ei skikkeleg innføring i Bibel og katekisme, gudsteneste og salmebok?

- Blir det lagt til rette for bønesamlingar i kyrkje, heim og bedehus?

- Er det diakonalt arbeid og ei diakonal livshaldning i kyrkjelyden?

- Korleis går det med arbeidet for heidningmisjon og Israelsmisjon?

- Får prestane høve til å gå på hus- og sjukevitjingar - og er soknebods-institusjonen halden i hevd?

Dette bør vi tenkje etter, samtale om og tale om i tida framover. Eg ynskjer alle signing over sommaren!

Dykkar

(underskrift)

Arnfinn Haram

vegleiar

SAMRÅD PÅ KIRKENS GRUNN

REGION VEST

VEGLEIAREN

VEGLEIARBREV                                                   NR 3/94

Kjære brødre og systre i SKG,

Guds fred!

UTVIKLINGA I SKG

Korleis utviklar SKG seg? Det er eit spørsmål som mange stiller ved inngangen til hausthalvåret.

På kort sikt, både frametter og baketter i tid, kan vi seie at det har gått den rette vegen det siste året. Landsrådet og vegleiarane sitt møte i Oslo no nyleg syner ei langt klårare og meir pågåande haldning enn på tilsvarande møte for eitt år sidan. Det har vore ein viss auke i medlemstalet - i vår region er vi no omlag nitti medlemer - og snart ventar vi ein auke gjennom kollektivt medlemskap frå andre organisasjonar. SKG forstår seg som ein paraply-organisasjon for einskildpersonar og samanslutningar som vil arbeide opp mot ein kyrkjeliknande struktur ettersom den offisielle strukturen sviktar.

Siste året har SKG kjempa viktige kampar for prestar og lekfolk både på lokalplanet, i høve til kyrkjestyret og i media. Eg tenkjer t d. på situasjonen i Lunner i Hamar og på R. Andersen si sak. Det er og blitt nedsett en kommisjon av bispemøtet for å ta opp den nye stoda med s k kvinneleg blskop og alternativt tilsyn ved ein legitim biskop. Vegleiarkollegiet er i ferd med å få to gode, nye personar i sin midte (i Hålogalandregionen og i Borg-regionen). Vi vil óg innarbeide faste vegleiarmøte med god tid til bøn og drøftingar. Det første blir no i haust. Slik vil vegleiarane si teneste styrkjast og ein vil kunne kome med felles fråsegner som gjev både teologisk tyngde og pastoral retning, ei klar hyrdingrøyst i ei vanskeleg tid. Det vert arbeidd med alternativ konfirmasjonsførebuing og konfirmasjon, stvrking av presteutdanninga o.s.v

På lengre sikt har vi all grunn til å vere realistiske når det gjeld våre vilkår i Den norske kyrkja. Dersom vi ser på stoda i Sverige med en brutalt yrkesforbod for alle som ikkje går inn for kvinneprest-reformen ville det vere strutsepolitikk å ikkje rekne med at klimaet vil hardne til her heime. Den oppnemde kommisjonen som skulle finne fram til "køyrereglar" der det er s k kvinneleg biskop, har endå ikkje hatt noko møte etter at han vart nedsett i april (!) Dette avspeglar den manglande iveren i kyrkja si sentrale leiing for å legge tilhøva tilrette for oss i framtida.

UTVIKLINGA I KYRKJA OG ORGANISASJONANE

Den motstanden vi møter, handlar ikkje berre om kvinneprest-saka, men har og å gjere med dåpspraksis, gudstenesteliv, etikk og forkynning - i det heile korleis vi skal leve ut kyrkja sitt liv på Guds Ords grunn. Dette vil berre bli vanskelegare etterkvart. Her må vi vere vakne. Det vert og stadig tydlegare at det som for mange har vore ei berging , dei friviljuge organisasjonane, ikkje er noko alternativ til SKG. Desse organisasjonane er anten heilt tilpassa(NMS, KFUK-og M, Sjømannsmisjonen) eller splitta og svekka i sentrale spørsmål(NLM, DVI,  Indremisjonsselskapet, Santalmisjonen). Dessutan er dei unnvikande når det gjeld å støtte prestar o.a. som kjem i vedkjennings-situasjonar. Dei er langt på veg blitt store (delvis minkande...) kollektmaskiner med stor trong for fornying både teologisk, åndeleg og strategisk.

UTVIKLINGA FRAMOVER

Det som vil vekse fram, er truleg nye kyrkjelege fellesskapar: valkyrkjelydar (dersom det vert formelt opna for dette i kyrkjeretten), gudstenestesamlingar, kommunitetar o.l. Der det endå finst kyrkjelydar med fullverdig forkynning og sakramentforvalting. vil folk søkje dit - anten på fritt grunnlag eller ved å få soknebandsløysing - noko SKG vil arbeide for. Det vil og vekse fram trong for altemativ bispeteneste for å fa ordinert dei som kanskje ikkje vil bli godtekne av kyrkjestyret i framtida (jfr. Sverige) og for å ha tilsyn med dei kyrkjelege fellesskapane som gror opp. Her vil kontakten internasjonalt bli viktig. Difor er det lovnadsrikt at det vert arbeidd med vedtekter for ein anglo-nordisk fellessynode. Vi treng ikkje bli ei sekt sjølv om vi blir isolerte i vårt eige land!

LOKAL SITUASJONSANALYSE !

Det vert og ei viktig oppgåve framover å hjelpe kvarandre til å skjøne at situsjonen er drastisk og ropar på handling. Mange kjem ikkje ut av anten ein naiv optimisme - "det kan vel ikkje vere sa gale endå, i alle høve ikkje her hjå oss . " -eller ein eit lammande syte-og jamrestadium. Vi må skjøne korleis den kyrkjelege situasjonen er lokalt: på min heimstad. i mitt prosti, i mitt bispedøme, i min organisasjon, på mitt bedehus! Eg vil innstendig be SKG sine medlemer og sympatisørar om å få augene opp for ein ny situasjon i kyrkja som krev andre åtgjerder enn det vi til no har hatt syn for: ei passeleg blanding av bedehus og kyrkje! I vår region har det tradisjonelt vore ei positiv haldning til vedkjenningstru (ortodoks) kristendom. Dette har endra seg merkbart dei to siste bispeskifta med biskopar som ordinerer kvinner og sokneråd som i stor grad går inn for andre bispekandidatar enn dei konservative.

Mange stader er det endå ikkje nødvendigvis store vranglærer ute og går, men ein finn fleire og fleire prestar og lekfolk som godtek- og tilpassar seg utviklinga i kyrkja. Gudstenestelivet vert stadig uttynna - med ferre høgmesser og fleire familiegudstenester og spesialgudstenester, mindre grundig forkynning, manglande bibelundervising og sjelesorg, sjeldan nattverdfeiring. Stillingstaking og vegleiing i trus- og moralspørsmål blir ofte vaklande og uklår. Prøv å finn ut korleis det står til på din heimstad og i ditt distrikt - og meld frå!

KRISE KAN BLI FORNYING.

Nettopp når det er krise. ser vi likevel at noko nytt og positivt kan bli til og vekse fram. Berlinmurar kan falle, kyrkjer kan fornyast. Difor skal vi vere fulle av von og ikkje desperasjon og depresjon - samstundes som vi har mot til å sjå den aktuelle situasjonen i augo utan den vanlege forskjønninga og forbisnakkinga. Kvar einskild av oss bør bli meir medviten om om kva det vil seie å leve som ein kristen og kva det vil seie å leve i ein kyrkjelyd. Eg tek opp att det eg har mint om før (jfr vegl.brev nr.1/1994. Bli ein regelmessig og vaken tilhøyrar under rette forkynnarar, gå regelmessig til nattverd, søk råd hjå ein fast sjelesyrgjar for tru og liv. Les og studér Bibelen og andre gode skrifter, lær katekisma. Styr unna alt det som unødig? vil distrahere ditt kall som kristen både personleg og i familielivet. Du kan ikkje få med deg alt i dette samfunnet dersom du vil vere med å fornye kvrkja og bli ein frimodig vedkjennar! Innsjå det er bruk for alle. Bruk ikkje prestar som er skilte eller gjengifte? eller som på andre openberre måtar set seg over Guds Ord, men be for dei og tal del til rette, om du kan. Tilpass deg ikkje, fordøy? ikkje alt. Sei frå dersom det er vanskeleg å få skikkelege "rammevilkår" for eit haldbart kyrkjelydsliv der du bur, kanskje kan vi etterkvart kome rundt og halde samlingar der det er naud. Det kan det bli bruk for også på det tidlegare kristelege og gilde Vestland!

Midt i ei krisetid vil vi seie til kvarandre: "Gled dykk i Herren alltid! Atter vil eg seia: Gled dykk! Lat alle menneske få merka kor gode og milde de er! Herren er nær" (Fil 4, 4-5)

Til sist: kom til Bergen (Loddefjord) på samlingsdagen for regionen den 1/10! Sjå vedlagde program. Set av tid og set noko inn på å kome. Ikkje minst hadde det vore fint å få treffe nokre av dei som elles bur eit stykke frå Bergen.

Vel møtt!

Dykkar

(underskrift)

Amfinn Haram

vegl.

(Her fulgte programmet for kirkedagen i Loddefjord)

SAMRÅD PÅ KIRKENS GRUNN SKG

Sekretariat: Hermansen - Hovland, 1640 Råde

Telefon 69 28 52 26

VEGLEIARBREV                          JUNI 1995                             NR 1 - 95

Kjære brør og systre i SKG region Vest! Guds fred!

SKG har i høg grad kome i det offentlege søkjelys det siste året. Det er ikkje allitid like lett fordi det er knytt til dei brytingane som pågår i- og om Den norske Kyrkja. Samstundes skal vi vere glade fordi vårt vitnemål vert høyrt, det er jo difor vi er til! Markeringa av SKG utfordrar også mange truande som ser nauda i kyrkja, til å velje veg, reint praktisk: Skal eg slutte meg til denne rørsla eller satse på det vi har av organisasjonar elles - eller skal eg berre gje opp og liggje lavt i terrenget? Eg trur at det etterkvart vert tydlegare at SKG ikkje er berre ein organisasjon mellom mange, men ein stadig meir markert kyrkjeleg struktur; eit suplement mange stader og stadig oftare eit alternativ. I kontakten med våre systerrørsler i England, Sverige, Finnland og Baltikum (etterkvart også i Danmark) går det som planlagt i retning av ein internasjonal synode som vil bli skipa i London i byrjinga av oktober i år. Situasjonen for ortodokse kristne i desse landa er til forveksling lik. Vi treng å stå saman for å finne sams veg ("synode"= sams veg!) i sams problem og utfordringar. Utan ein ordna, kyrkjeleg fellesskap kan vi ikkje overleve verken som einskildtruande eller som kyrkjelydar - og frie valkyrkjelydar vil måtte vekse fram etterkvart.

Eg vil oppmode så mange som råd til å gå aktivt inn og særleg til å seie frå og ikkje berre tole og teie når vi ser utviklinga i kyrkja! Fylg føredømet til dei sokneråda som skriv brev til biskopen sin, eller send rundt ei bodstikke som fleire kan skrive under og la kyrkjestyret få meldingar frå grasrota! På denne måten kan ein leggje ein moralsk plattorm for endringar og fornying både lokalt og sentralt.

For min eigen del trer eg no ut av tenesta som sokneprest i Loddefjord etter fjorten år; seks av dei som prost i Laksevåg prosti. Det har vore lærerike og krevjande år som eg ikkje angrar på. Men når eg fekk kall til å gå inn som forstandar for ein studentheim ("Collegium St. Sunnivæ") i Bergen, måtte eg ta ei avgjerd. Eg ser det som svært viktig å kunne arbeide mellom dei unge som prest for gymnasiastar og studentar - desse er kyrkja si framtid og på mange måtar dristige pionerar på veg inn i nye, kyrkjelege tilhøve her til lands. Eg skal og undervise ved Danielsen vidaregåande skule i Bergen, og gjerne få tid til å skrive, og til å vere vegleiar så lenge det er mitt kall. Eg kan og ta vikartenester og kome rundt i distriktet ein del helgar og elles. Eg bed om forbøn for dette - og om ein god etterfylgjar i Loddefjord!

Om Gud vil, skal SKG ha sitt Landsrådsmøte (alle regionstyra + arbeidsutvalet + vegleiarane) i Uranienborg kyrkje i Oslo helga 19-20. august. Sundagen skal det vere eit ope stemne, ein kyrkjedag, som vi vonar kan bli noko av ei hovudsamling og markering for SKG på sikt - for landet som heilskap og i hovudstaden. Ta turen - til fellesskap, gudsteneste, drøftingar og samråding!.

I Bergen vil vi halde fram med månadlige samlingar- sjå datolista/programmet nedanfor og set av den fyrste sundagskvelden i kvar månad! Vi må alle vere med å tydleggjere SKG som kyrkjeleg utfordring og struktur. Undervising og forkynning i ramma av kyrkja sine bønegudstenester og med sosial felleskap - det er noko av profilen på desse møta. God tid til samråding og samtale også her. Vi vil freiste å legge det betre til rette for barnefamiliar også. På sikt er det planar om kveldsmesse m nattverd. Hugs også på at vespergudstenesta kl 19-1945 i Mariakyrkja er ein stad der ein møter mange - ikkje minst unge!

Noko av det som gier det ekstra vanskeleg å arbeide med SKG i vår situasjon, er det store vakum og det store sprik i norsk kristenliv når det gjeld synet på kva kyrkja er. Her må vi gjere eit grundig, bibelsk og læremessig arbeid for å hente fram forsømte sanningar. Korleis skal vi kunne leve i kyrkja - og alt bibelsk kristenliv er eit liv i Kristi kyrkje-utan at vi veit kva og kven ho er?

Dykkar

Arnfinn Haram(i underskrift)

vegl.

---------------------------------------------------------------------------------------

           ARRANGEMENT HAUSTEN 1995

20. august: KIRKEDAG I URANIENBORG, OSLO

Kl.1100: Høymesse v/ Ralph D. Kolnes

kl. 1500: Foredrag: Religionsskifte i kirken v/ sokneprest Ottar Myrseth og dekan Gøran Beijer. Rundbordsamtale om den kirkelige situasjon, ledet av prost Asle Dingstad

Bevertning

BIBELTIMAR I BERGEN:

3. sept.: Menighetsstuene Johannes menighet       KL.1800: VESPER

1. okt.: St. Jakob kirke

5. nov.: " " "                                                             KL 1900: BIBELTIME

3. des.: Menighetsstuene Johannes menighet

NÆRARE PROGRAM SEINARE .

KVAR FREDAG KL 19oo: VESPER I MARIAKIRKEN

VEL MØTT TIL SAMLINGANE.

**********************************************************************************

HUGS SKG MED EI GÅVE: postgiro: 0826.0201 361. SKG, region Vest v/Heggem, 6400 Molde PÅ FØREHAND TAKK !

************************************************************************************

VEGLEIARBREV    NR 2 95

Kjære brør og systre, Guds fred!

Dette brevet skriv eg frå min nye heim og tenesteplass i studentkollegiet (studentheimen) Sta Sunniva i Bergen. Adressa er: Erik Pontoppidans gt 8, 5018 Bergen, tlf 55317095, mobil 90055863. Lettast å treffe på telefon mellom kl 0900 og 1000 og mellom I500 og 1830 måndag-fredag; onsdag -fredag helst kring 1000. Melding kan også ringjast til Danielsen skule.

I Bergen har dei månadlege samlingane innarbeidd seg, men det er endå fleire som deler vår uro og vårt positive anliggande som burde kunne møte fram istaden for å isolere seg! Eg vil og prøve å kome litt rundt i regionen; i haust til Sunnhordland/ Stord (31/10) til Indre Sogn/Sogndal. Dette vil bli kunngjort og innbede til. Det er grunn til å innsjå at det kyrkjelege livet også der det tradisjonelt sett er organisasjonsarbeid, lid av nedsløving og utarming rundt om i distrikta. Vi treng å oppmode kvarandre til ikkje å vere unnfallande i dei kontroversielle spørsmåla når vi blir stilt på prøve - alt for mange gjev opp, tilpassar seg, innrettar seg, ligg lavt i terrenget. Dersom ein ikkje har ei open vedkjenning og ein viss kontakt med trus- og meiningsfrendar, er ein dess meir sårbar for ei slik personleg utvikling (=avvikling). Det som no særleg står på dagsorden i SKG, er kontakten med Sverige og England. Når dette blir lese, er det ein delegasjon av leiarar frå Noreg (Flemestad, Oftestad, Myrseth, Kørner, Knudsen, Nessa, Bygstad, Foss, Heimli og Haram) saman med teologiske studentar som tek del i den engelske systerorganisasjonen ("Forward in Faith") si samling i London. Det som ein der kjem fram til, vil vere avgjerande for vegen vidare og eg vil freiste å skrive eit brev om dette etter samlinga. Fylg med i den kristne dagspressa særleg Dagen, som sender med referent til møtet. Det er ikkje minst sonderingane mellom anglikanarane og den gamalkatolske kyrkja som står i fokus. Våre engelske brør og systre ynskjer kanskje å få vigsla eigne biskopar gjennom denne kyrkjegreina - fordi dei meinar at den gamalkatolske kyrkja (som braut med pavekyrkja førre hundreåret)står for ortodoks kristendom og samstundes er ein ekumenisk bindelekk til dei store, historiske kyrkjene som den gresk-ortodokse og romersk-katolske. Kva fylgjer dette evt for nordmenn og svenskar, vil måtte drøftast i tida framover. Her må ein ta tid til å tenkjeje og samtale så alle kan gå ein veg ein kjenner seg trygg på. Som sagt; meir om dette i neste brev, då veit vi meir. Eg er overtydd om at ein form for kontakt og samfunn over landegrensene er naudsynt dersom vi skal overleve og ikkje bli tvinga til tilpassing eller utmelding her til lands. Den norske kyrkja har vore altfor bunden til staten og norsk samfunnsutvikling. Vi må positivt gjenoppbygge læremedvet, forkynninga, bønelivet, nattverdlivet, skriftemålet og sjelesorgen, dåpspraksisen, konfirmasjonsundervising-og konfirmasjonsliturgi, det kristne ekteskapet, sann diakoni og god utdanning av dei som skal bli prestar. Om desse oppgåvene må vi samle oss i tida som kjem - om Gud vil gje høve!

Collegium Stae Sunnivae, Bergen, 4/10, Den hl Frans av Assisis dag, 1995

Dykkar

Arnfinn H (i underskrift)

(Her fulgte på neste side

VAL PÅ NYTT REGIONALRÅD...

(Nominasjon av kandidatliste, frister, osv....)

Medlemsliste ligg ved.

SKG- region vest

Bergen 6. febr. 1996

V E G L EI A R B R E V --------------------------------------N R 1 (9 6)

Kjære brør og systre; Guds fred!                           

To ting vil eg særleg minne om i dette brevet:

1. Arbeidet fram mot ein ny ekumene

"Ekumene" - det er eit gresk ord som tyder " verda ". I kristen samanheng står det for den allmene (katolske) og universelle dimensjonen ved kyrkja.(Op 7,9). Sjølv om kyrkja slår rot i stadig nye land, folk og kulturar og tek opp i seg noko av det som er særeige for dei(Jes 60,5), kan ho aldri isolerast i ein nasjon eller i einskilde kyrkjelydar - ho må alltid vere ein verds- og tidsomspennande fellesskap i Kristus (Matt 28,18-20; Rom 1,6; 1 Kor 11,16; 14,36; Efes 1,22). Noko av ulukka med den situasjonen Den norske kyrkja er komen i, heng saman med at ho har fått sterkare band til den norske staten og den norske samfunnskulturen enn til Kristus og den universelle kyrkja. Dette har vi ofte vore inne på også i vegleiarbreva - for å skape syn for det internasjonale samarbeidet som SKG står oppe i. Konkret dreiar det seg om oppbyggjinga av den s k Westminstersynoden (sjå vedlagde erklæring: "Westminmstererklæringa" - ho har vore offentlegjord tidlegare, men eg sender henne ut til fornya informasjon og refleksjon) der systerrørslene til SKG i Sverige (Svenska Kyrkans fria Synod) og England (Forward in Faith) er med. Det er også kontaktar med Baltikum ( særleg Latvia) og nyleg har den tyske, evangeliske/lutherske vedkjenningsrørsla vist svært stor interesse for å kome med i dette samarbeidet. Leiaren for denne rørsla, professor Beyerhaus, har vore i Noreg til samtalemøte med leiarar frå SKG og FBB. Han har og vore med på årsmøtet (synodemøtet) for Svenska Kyrkans fria Synod.

Det er viktig for vegen vidare at våre tyske trusfeller er komne med. dei har erkjent at strategien dei har nytta til no, er komen til kort. Det er ikkje nok med offentlege meiningsytringar og møteverksemd og ein vanleg organisasjonsstruktur. Det må byggjast opp kyrkjelege, gudstenestlege fellesskapar i- og utanfor dei vanlege kyrkjelydane alt etter den lokale situasjonen, ein må sjå i augo at det må ordinerast prestar som står på eit anna grunnlag enn det vanlege kyrkjestyret rår over, det må skaffast eit nytt tilsyn(bispeembete) som er uavhengig av det same kyrkjestyret, som kan binde medlemene og gruppene saman - både innbyrdes og over landegrensene. Beyerhaus har og uttala at det er nødvendig å søkje samtale og kontakt med truande i dei store historiske kyrkjene, både dei gresk-ortodokse, dei romersk.katolske og dei orientalske. Fordi desse på mange måtar har synt at dei betre enn oss har halde fast på elementær apostolisk og bibelsk kristendom.

Det at dei tyske, lutherske vedkjenningsrørslene kjem med, styrkjer innslaget av den lutherske kyrkjearven i arbeidet med ein evt Westminstersynode - der elles den anglikanske parten ville dominert. Eg vonar dette kan vere eit sterkt pådriv for folk her til lands til å slutte opp om SKG! Mange har sympati med SKG, men altfor mange "sit på gjerdet". Det er vanskeleg å markere seg i høve til kyrkjeleiinga, til sin eigen lokalkyrkjelyd, ja til vener og familie. Mange har og forventingar til bedehuset og organisasjonane. Alle får velje sin veg og det ein kan stå saman om i ulike saker, bør ein halde fast ved. Men skal SKG lukkast, må det vekse fram ein ny ekumene, ein ny fellesskap, også innan våre rekkjer, blant medlemer og sympatisørar. Sagt med reine ord må det vekse fram ein ny einskap mellom dei s k lågkyrkjelege og den meir kyrkjelege og allmenkyrkjelege (katolske) miljøa i SKG og "omegn ". Det er eit faktum at vedkjenningsrørslene i Noreg omfattar folk med ulike kyrkjesyn og ulike åndelege tradisjonar sjølv om dei har mykje felles. Skal ein kunne gå på ein felles veg, vil det vere avgjerande om ein kan skape ein ny einskap utav dette. Det beste i den pietistiske vekkjingsarven må vere med; kallet til omvending og liv i Gud, synet for alle kristne si åndelege verneplikt i vitnemål og misjon. Pietisme står jo for fromhet" (pietas) og heilagt liv i etterfylgjing i kontrast både til folkekyrkjeleg likesæle - og til den slappe, nyevangeliske "kom som du er" - forkynninga som har fått altfor sterkt fotfeste både i kyrkje og i bedehus her vest. Samstundes må det opnast opp for ei fornya tru på at Kristus har gjeve kyrkja konkrete embete (biskopar, prestar,diakonar) og ein fylde av nådegåver. Likeeins må forståinga av gudstenesta, liturgien og sakramenta førast langt djupare inn i dei truande sitt liv og medvit. Eg trur Herren ser med stor sorg på det forfallet og den ringeakten som på desse områda har trengt i det kristne arbeidet gjennon lang tid! Dette skriv eg "for Guds åsyn..i Kristus" (2 Kor 2,17).

Her står vi framfor store utfordringar. Vil vi makte å semjast i desse spørsmåla ? Noko vil det alltid kunne leggjast ulik vekt på, men i ein situasjon der ein kanskje må stå meir saman i alternative, kyrkjelege ordningar (embetsordningar, liturgiar, sakramentforvalting), er det ikkje til å kome utanom at ein må ha ein fastare, sams plattform også i dei nemnde spørsmåla. Dette kan bli ein smertefull, men heilt naudsynt prosess. Vi er i ein (kyrkje)historisk situasjon der det ikkje lenger er nok å "resirkulere" gamle løysingar og gamle former for samarbeid og fellesskap. Det handlar om å fornye og gjenreise i vårt folk den kyrkja som er gått ut frå Kristus og hans aåostlar. Fora at vi skal kunne leva trua sitt liv med fritt mot og for at fleire skal få del i den store frelsa som Gud har lagt til rette for alle menneskje - så han kan samle inn resten av Israel og fullnaden av folkeslaga.

2. SKG vest treng betre økonomi

SKG sentralt overfører ikkje midlar til regionane. Skal vi kunne drive eit lokalt arbeid, må vi ofre meir for- og til denne saka! Brev skal sendast ut, vi vil gjerne styrke PR sida for å kunne presentere oss betre og gje betre informasjon. Vegleiaren skal kunne reise ut i regionen (heile Bjørgvin + litt nord- og sør for..) for å møte medlemer og interesserte. Samlingar skal kunne haldast. Trur du SKG er ein reidskap som Gud kan bruke, må det ikkje stå på pengar - som det er meir enn nok av i dei fleste norske lommebøker. Ha tilhøvet til Gud og lommeboka i orden, har ein sagt, så er resten av arbeidel berre småting. Vi kallar og formanar alle til å nytte vedlagde blankett til ein friviljug kontigent på 100 kroner!

Dykkar i Herren.

SKG bibeltimer for våren 96:

18. februar G. Johnstad: «Kirken (i Bibelen).»

3. mars            S.E. Foss: «Jesus som den levende lærer i kirken.»

15. april           O. J. Jensen: «Nøklemakta.»

5. mai  A. Haram: «Kristi kjærlighets gjerninger i og gjennom kirken.»

18. februar, 15. april og 5. mai blir bibeltimene kl. 19.00 i Johannes menighetsstue (Welhavensgt. 66) - HUSK Vesper kl. 18.00 i kapellet.

3. mars bibeltime kl. 19.00 i St. Jakob kirke - HUSK Vesper kl.18.00

I forbindelse med landsrådet den 1-. aug. 1996, arrangerer SKG kirkedag - åpen samling Søndag 18. aug. i Uranienborg kirke og menighetshus. (Mer om dette senere.)

Postgiroblanketten har fått mottoet:

«Ingen gave er for stor!!?!!»

Bergen 20/2 1996

(utg.2 28/2 1996)

V E G L EI A R B R E V ---------------------------------N R 2 (9 6)

Kjære vener; Guds fred!

Det er ikkje lenge sidan de fekk eit brev fra meg, men diverre var signaturen min blitt borte. Eg reknar med at dei fleste likevel skjøna kven som var forfattaren. Ikkje berre namnetrekket mitt, men også det lova vedlegget; "Westminstererklæringa", uteblei. Både for å rette opp att dette og for å fylgje opp ei hovudsak i det siste brevet, sender eg no nokre ord på nytt.

Som ein av tre utsendingar frå SKG var eg saman med tilsvarande frå Sverige og England i møte med den gamalkatolske kyrkja i Amerika(sjå siste vegleiarbrev; 1/96). Dette er arbeidet fram mot ein ny ekumene, som eg tidlegare har skrive om. Resultate av dette kan så langt oppsummerast slik:

- Vi skal utveksle synspunkt på det som har med den læremessige semja å gjere. Ein felles plattform er naudsynt for å gå vidare. Nordmennene og svenskane sender inn sine merknader saman.

- Teologiske studentar/kandidatar kan kome over til USA (Scranton, Pennsylvania)for ein periode på presteseminaret der, få ein del praksis i dei lokale kyrkjelydane - og evt bli ordinerte til diakonar (som alle blir i denne kvrkja før dei blir prestevigde). Deretter tilbake til Noreg for vidare praksis under tilsyn av norsk prest.

- Neste steg blir evt ordinasjon som prestar saman med kandidatar frå Sverige. Dette bør skje i Noreg og/eller Sverige ved ein gamalkatolsk biskop. Frå svensk og norsk side la vi vekt på at biskop Bertil Gärtner bør vere med på ein slik ordinasjon.

 - Steget vidare blir evt utdjuping og styrking av ordinasjonen til tidlegare ordinerte svenske og norske prestar. Våre amerikanske vener understreka at dette ikkje skal forståast som ein reordinasjon, men som ei ekumenisk utviding og fordjuping av den vigsla vi har fått. På denne måten vil både våre- og dei nyordinerte sine embete vere fullt ut gyldige i dei store, historiske kyrkjene. - Føresetnaden for at ei slik utveksling kan finne stad, er sjølvsagt at det veks fram tilstrekkjeleg støtte for det i Noreg og Sverige. Vi må kunne tilby teneste og ta ansvar for å kalle og bruke dei nye prestane og dei som har fått sin ordinasjon styrkt. Vi kan ikkje ordinere prestar ut i lause lufta. Sjølvsagt må mange rekne med å vere "teltmakarar" og ha anna inntektsgjevande arbeid ved sidan av det pastorale arbeidet. Utan offer for alle, kan det ikkje gå.

Føresetnaden for alt dette igjen er både at dei andre samrbeidspartnarane går inn for det, både i Amerika, England og Sverige (og, vonar eg, i Tyskland og Latvia etterkvart).

Dessutan må det vedtakast av dei styrande organa i SKG her heime. Vi som var i USA, skal leggje fram rapport til vegleiarmøtet som så igjen skal innstille til Landsrådet, helst til møtet i august. Men sjølv om alt går igiennom i den organisatoniske prosessen, vil det stå og falle med om det får oppslutning mellom lekfolk og prestar i SKG og elles. For at alle skal kunne ta stilling til dette, vil desse sakene bli tekne opp i skrift, tale og samtale i tida framover. Difor skriv eg om det alt no. Dette er berre eit riss og eg vonar at vi kan nå ut med informasjon til alle interesserte i tida som ligg framfor. Eg reknar og med at dei spørsmåla det her står om, vil vere sentrale ved foredrag og drøftingar på SKG/FBB/KF sine arbeidsdagar i Bergen i juni. Vil du vere informert, så meld deg på. Det vil og vere høve til å stifte spørsmål og samtale om dette på SKG sine bibeltimar i Bergen framover våren.

For min eigen del er eg eg fullt og fast overtydd om at det er denne vegen eg vil tilrå. Vi må alle tenkje gjennom kva vi vil velje - og kva som er alternativa. Alle må ta sitt val i full fridom og i bøn om Guds vegleiing, men i ei så alvorleg sak, vil eg neppe finne det naturleg å halde fram med leiarverv i SKG dersom denne vegen ikkje får rimeleg oppslutning. Vi har dette året å gå på til avklåring. Eg er budd til å ta fylgjene av resultatet..

Det går, etter mitt syn, ingen veg tilbake til dei løysingane vi har levd med til no. Det har synt seg å ikkje vere løysingar, men uttrøyttingsmanøvrar. Måtte alle sjå at det som kan verke vanskeleg no, kan vere nødvendig for framtida. Den har vi alle, ikkje minst dei vaksne og eldre, eit stort ansvar for. Måtte vi finne vegen og gå han i full tillit til Han som sa: "Sjå, eg er med dykk alle dagar så lenge verda står"(Matt. 28,20)

Dykkar Arnfinn Haram

SAMRÅD PÅ KIRKENS GRUNN

REGION VEST

VEGLEIARBREV - august 1996

Kjære brør og systre i SKG, region Vest!

Guds fred! Det er blitt ei stund sidan sist vegleiarbrev, men SKG har, som de sikkert har merka, ikkje stått stille. Utviklinga av SKG sin profil og debatten kring dette har teke tid og merksemd. Dess viktigare er det med ei helsing fra Vegleiaren no!

Personleg er eg glad for vedtaka som blei gjorde i Landsrådet der Arbeidsutvalet og Vegleiarkollegiet sine innstillingar fekk stort fleirtal. Dette galdt, som kjent, ei to års prøveordning for ein messeliturgi, og framhald av det s k Westminster-samarbeidet med Svenska Kyrkans Fria Synod, Forward in Faith i England og den gamalkatolske kyrkja i USA. Som eit resultat av dette, fann tre av Landsrådsmedlemene å måtte melde seg ut av SKG og nokre andre har fylgt etter. Det kan ein seie seg lei for, men samstundes må vi erkjenne at stundom kjem ein til punkt der vegar kan skiljast. Det er ei ærleg sak og det er langt betre å bruke kreftene på det ein kan stå for, enn på uløyselege spenningar. Då kan ein også stå saman i einskildsaker når det er aktuelt. Det er kanskje grunn til å merkje seg at dei som har hatt med SKG å gjere i nærkontakt, forkynning og vegleiing, som td på Lunner på Hadeland, støttar leiinga og melder seg ikkje ut. Til no er mange av dei negative reaksjonane komne mest frå kyrkjepolitiske "symbolpersonar", folk som er offentleg kjende, men som ikkje har vore av dei aktive i SKG -arbeidet. Eg meiner og det er grunn til å leggje vekt på dei unge sine ynskje, det er trass alt dei som utgjer vår framtid - og her er det klår støtte til den vegen SKG no har fått fleirtal for. I det heile må vi nok frigjere oss frå ein einsidig problematikk der berre dei som vi no reknar til kyrkje- og kristenfolket, er innanfor synsfeltet. Gårsdagens problemstillingar og løysingar svarar kanskje ikkje til den store utfordringa: Å kalle alle dei døypte i Noreg til eit fullverdig, kristent og kyrkjeleg liv og vere ei misjonerande kraft i det norske samfunnet!

Lat meg igjen understreke at dei springande punkta i den vedtekne "SKG-liturgien" etter mitt syn, er i fullt samsvar både med Evangeliet og med Kyrkja sin liturgiske tradisjon heilt frå oldkyrkja av. Det ein forakteleg kallar"messeofferet" i SKG- liturgien tyder rett og slett at vi gjennom nattverdhandlinga og nattverdmåltidet løyner oss under Kristi forsoningsoffer slik det er verkeleg nærverande i hans lekam og hans blod. Vi held opp mellom oss og Gud det Jesus har gjort for oss, slik vi syng i våre salmar: "Jeg for Gud kan intet bringe /uten deg (Kristus) og dine sår! Under hans forsonings vinge /ene jeg rettferdig står.. " (Brorson). Ikkje minst Børre Knudsen har gjort dette perspektivet heilt klårt i sin artikkel om nattverdliturgien i bladet for Strandebarm Prosti, det siste nummeret. Her understrekar han at vi i nattverden gjer ihugkoming etter Jesus påbod - ikkje berre for oss, men for Gud. Vi minner ikkje Gud om noko fordi han er gløymsk, men fordi vi i påminninga apellerer til Gud ved det som Jesus har gjort; vi held Frelsarens forsoningsoffer opp mellom oss og Gud. Løynt i han, bed vi om nåde og alt godt for oss og for alle. Samstundes ofrar og overgjev vi oss sjølve i- og med Kristus - for berre i han og saman med han kan vi overgje oss til Gud. Korleis dette kan vere "uevangelisk", er vanskeleg å skjøne. Tvert om - det er jo slik vi trur og bed elles, kvifor skulle vi ikkje gjere det - pårope oss Jesu offer - i nattverden, der hans offerlekam og offerblod er nær, og der han har bode oss å "gjere dette" til ihugkoming og påminning om han? Jesu ord: "Gjer dette" peikar ikkje berre på måltidet, men på heile nattverdhandlinga, inklusive den store nattverdbøna frå: "I sanning verdig og rette er det... "

I SKG sin nattverdliturgi som har teke inn gløymde rikdomar frå dei tidlegaste kyrkjetider med bakgrunn i den jødiske liturgien, kjem også det evangeliske til uttrykk i dei vakre orda vi bed saman med presten like før mottakinga av sakramentet, basert på høvedsmannens ord i Evangeliet: "Herre, eg er ikkje verdig til at du går inn under mitt tak, men sei berre eitt ord, så vert sjela mi lækt"? Kan det seiast rettare? Dersom det ikkje er nødvendig å "minne Gud" om Jesus, er det vel ikkje heller nødvendig å minne han om alt det vi bed om i bønene våre; han veit jo, står det, på førehand kva vi treng? Likevel vil han at vi skal be! Sameleis vil han at vi i den hl nattverden, i messa, skal "gjere ihugkoming", påminning, om det Jesus har gjort for oss.

I eit komande vegleiarbrev vil vi utdjupe kva som ligg i Landsrådet sitt vedtak om å halde fram det internasjonale og ekumeneiske (felleskyrkjelege) samarbeidet som SKG står i - i Sverige, England og USA. Eg er overtydd om at fornyinga av Den norske Kyrkja må skje ved hjelp frå medkristne på tvers av landegrensene, medkristne som sjølv har makta å ta vare på det grunnleggande for Kyrkja: Den heilage Skrifta, vedkjenninga og den overleverte, kristne trua heilt frå oldkyrkja av, gudstenesta den heilage tenesta (det kyrkjelege hyrdeembetet), sakramenta, nådegåvene og diakonien.

I haustsemesteret blir det som tidlegare månadlege  samlingar i Bergen (sjå program). Særleg vil vi oppmode om at interesserte frå heile regionen kjem til byen på den oppsette kyrkjedagen (sjå program ) i november!! Det vert og laga ei utgreiing om evt oppstart av SKG-gudstenester i Bergen frå 1997. Bergen har endå ein del prestar som står på Kyrkja sin grunn, men dei er både delvis avhengige av dei offisielle, kyrkjelege ordningane - og dessutan må vi ha rammer for eit levande kyrkjelydsliv den dagen då desse sluttar, anten ved flytting eller ved endt tenestetid. Det er og mi overtyding at SKG må bygge opp ståstader medfeste utanfor dei ordinære bispedøma og kyrkjelydane dersom vi skal overleve og ikkje døy ut som "den siste mohikanar". Så lenge det er råd, satsar vi på ein dobbel strategi; både i- og utanfor dei offisielle strukturane i Den norske Kyrkja - for Kyrkja si skuld!

SKG siglar i eit vanskeleg farvatn. Tida til no har gått med på å "byggje båten"; finne ein identitet - og så får vi gå vidare i samsvar med tru og overtyding. Be for oss som har ombod og leiaransvar! Vi kjenner oss ikkje store og sterke,heller som det står i salmen: "Eg lyfter mine augo til fjella: Kvar kjem mi hjelp i frå? Mi hjelp kjem frå Herren, han som skapte himmel og jord" (Salme 121).

Dykkar

Arnfinn Haram

vegleiar

VEGLEIARBREV- desember /4 -96 

Kjære alle SKG-arar i region Vest!                                        

G u d s f r e d ynskjer eg dykk også denne gongen. Vi treng Hans fred som stilla stormen då læresveinane var ute i storm og opprørt sjø på Genesaret. Slik kjennes det i det vesle kyrkjeskipet vi seglar i for tida. Vi spør oss: Er Han med oss ombord? Er vi på rett kurs? Korleis skal vi kome over med så lite mannskap og så enkelt utstyr? Sikkert er det at vi no ikkje kan lite på menneskeleg kraft og medgang. Berre Herren kan hjelpe oss. Vi veit og at den kristne Kyrkja er større enn den delen vi har oversikt over og SKG ynskjer å søkje tilbake til dei røtene som knyter oss saman med den universelle Kyrkja. I fyrste omgang kan det synest som ein isolasjon og eit tilbakesteg fordi så mykje i den norske situasjonen er kome på avstand frå det vi vedkjenner i truvedkjenninga: "Eg trur på ei, heilag, katolsk og apostolisk Kyrkje... "(Nicenum). Vi må gjenoppdage det som vi har teke vare på av rikdomen Bibelen og i den apostoliske tradisjonen innafor Den norske Kyrkja - og vi må stadig arbeide for å hente inn att - gjennom ekumenisk arbeid og fellesskap - det vi har misst. Det er difor SKG har arbeidd så hardt og tydeleg for fornying av nattverdliturgien ("SKG-messa") og det er difor vi vi ha tilbake eit historisk bispeembete ("apostolisk suksesjon"). Vi trur det er nødvendig for sanninga og for Evangeliet si skuld fordi det styrkjer Kyrkja sin apostoliske og katolske karakter. Dersom Kyrkja ikkje er apostolisk og katolsk vil ho ikkje vere Kristi Kyrkje og ikkje ha del i Hans oppdrag, Hans nærvær og hans kraft. Det er berre den Kyrkja som er i samfunn med apostlane i lære og i ordning, som kan få del i det dei fekk del i den fyrste Pinsedagen: " ... de skal halda dykk i byen til de vert budde med kraft frå det høge" (Luk.24,49).

Stikkorda må difor vere: Konsolidering og misjon! Vi må arbeide vidare for å finne fotfeste på ein trygg ståstad, kanskje finne balansen etter brytningstida vi har vore gjennom og som stadig, men vonaleg i mindre grad, vil fylgje oss. Men ståstaden treng vi for å kunne ta sats i sjølve oppdraget: Å byggje levande kyrkjelydar!

Gudstenester i Bergen

Dette byggjearbeidet innber evangelisering, undervising og diakoni i fyrste omgang. Kvar for oss må vi vere med å leve ut dette på den staden vi bur i samsvar med SKGs ideal. Men i alle regionane vil det no vere nødvendig å byggje opp fritt kyrkjelydsliv med regelmessige gudstenester. Dette er i gang i Oslo, på Hadeland, i Tromsø, i Østfold - og det er planlagt i Bergen. Ein komite har førebudd ei innstilling til regionstyret som går inn for to messer i månaden. Tidspunktet blir sundags morgon t d kl 930 - fordi det både skal kunne vere ei regulær sundagsgudsteneste for dei som er heimlause i sine kyrkjelydar og fordi vi ikkje ynskjer å gjere det uråd å gå til ei anna gudsteneste kl 1100 for dei som endå har kyrkjelydar der det er leveleg. Liturgien vil fylgje SKGs ordning og det blir lagt vekt på rik liturgi med tanke på born og familiar og med grundig forkynning. I forlenging av gudstenestelivet vil det vere aktuelt å starte undervisingsopplegg både for born og vaksne. Seinare må det evangeliserande og diakonale arbeidet vekse fram.

Som lokale har vi fått leige St Jørgen kyrkje i Bergen sentrum. Dersom vi kjem i gang, vil det vere aktuelt seinast 1/3 -97. Opplegget vil bli lagt fram for Biskopen i Bjørgvin.

Sjølvsagt er dette mest aktuelt for dei som bur i Bergen eller "stor-Bergen" Skulle det lukkast, kan det vere aktuelt å halde SKG-messer også andre stader i regionen. Dette må vurderast etterkvart. Men alt no, vil vi gjere alle i regionen kjend med planane for oppstart i Bergen. Og be om reaksjonar ved at de sender slippen nederst på sida. Alle er sjølvsagt velkomne når gudstenestene eventuelt kjem i gang!

Kjære vener; be for meg, eg treng det veldig, så vil eg og be for dykk alle regelmessig i samband med bønetenesta her på St Sunniva. Husk og økonomien - både sentralt og lokalt i SKG.

Dykkar

(Underskrift)

Arnfinn Haram

vegl.

---------------------------------------------------------------------------------------

SVARSLIPP

Namn:

Adresse:

Eg/vi kan vere med regelmessig ............................        set kryss:

Eg /vi kan vere med av og til            ...................................

Andre merkander:

Send til sekretær; Sigfrid Øpstad, Bjørndalsskogen 55, 5071 Loddefjord innan 20. desember 1996 Takk!

VEGLEIARBREV- mars 1997---NR 1 97

Kjære venner i SKG, region Vest; Guds fred!

1)SKG sitt kall nå

Et nytt år er påbegynt, og som kristne går vi inn i det nye i ly av Navnet over alle navn (Fil 2,9); Jesu navn, HERRENs navn. Vi må virkelig be om Guds ledelse for hvordan vi skal arbeide videre. Jeg tror at vi bare finner veien som fellesskap, dersom hver enkelt av oss søker Guds vei og overgir oss til ham. Vår tid er i særlig grad en tid da det ikke  nytter med klisjeer, verken i ord eller gjerninger dersom vi skal være Kristi vitner. Bare ekte kristendom vil bli trodd og mottatt. Dernest trengs det realisme og tro. Det er ikke alle som våger å se at de rammene som kanskje har fungert til nå, er i krise og at noe nytt må vokse fram. Jeg ønsker signing og visdom for alle som står i tjenester i vanlige menigheter og organisasjonsarbeid, men ansvarlighet i dagens situasjon fordrer at vi er med å bygge opp et kirkelig- og menighetsmessig liv som kan være fullt i samsvar med fylden av Troen - i gudstjenesteliv, embete og nådegaver, vitnesbyrd og tjeneste. SKG har valgt en i rett forstand katolsk linje - fordi det er Sannhetens vei. Den Hellige Skrift, brukt og utlagt i kirkens fellesskap slik det var bevart de første tusen år (de syv ekumeniske konsiler), med det bibelske og katolske vitnesbyrd som vi kan finne i reformasjonstidens bekjennelser og i åpenhet for kristen enhet med andre kirker som ønsker gå den samme veien. Mange evangeliske troende føler frykt, angst og ofte aggresjon i møte med dette. Bare ordet 'katolsk' er nok. Enda det står i Trosbekjenneslen (både den Apostoliske, Nicenske, Athanasianske og den Augsburgske som et avgjørende kjennetegn ved kirken).

Skal vi kunne arbeide med dette, både sentralt og lokalt, trenger vi penger. Som det nå er, legger veilederne og andre ut fra egen lomme det det koster å reise og holde møter. Det gjør vi gjerne, men jeg tror det er rett at medkristne tar medansvar. Er du realistisk nok til å spørre hvordan du støtter det kirkelige arbeid i dagens situasjon? Er det ikke tidfor en gjennomgang, kan vi støtte alt det vi har støttet før? Det koster også noe å bygge opp et kirkelig fundament i Norge! SKG-arbeidet er ikke en akademisk aktivitet, noe som ikke er like viktig som 'misjonen'. SKG er misjon, indre-misjon, for å få tilbake det fulle evangelium og fornye kirken, Guds redskap til frelse, i vårt folk! ' Den som har ører, han hør!' Send en gave både til SKG sentralt og til regionen. Bruk det lokale postgironr(for Region Yest): 0826 0201361!!

2) Messer i Bergen.

Som nevnt for, vil det bli holdt messer i SKG regi i Bergen. På samme måte som det er startet opp i Tromsø, på Lunner, i Oslo, i Østfold og i Larvik ( i tilknytting til Asle Dingstads ukemesser i Larvik krk). Vi tror det er nødvendig - for å innarbeide SKGs liturgiske og kirkelige profil, til beste også for de sognene innen DNK der vi har folk, og for å bygge en basis for fremtiden. I Bergen vil messene bli holdt i St Jørgen krk (ved Jernbanen; den gamle hospitalskirken)kl 0930NB: 16. mars, 6.april, 20. april, 4. mai, 1. juni. SKG s liturgi vil bli brukt. Vi vil legge vekt på en rik liturgi, grundig forkynnelse, konkret forbønn, nattverdfeiring. Plass for hele familien!

3) Teologisk 'hjørne' - kan være fint å ha i et 'Vegleiarbrev'. Viktige emne i Bibel- og trosskatt. Denne gangen vil jeg si litt om bispeembetet, som er omdiskuter for tiden.

I Bibelen ser vi at Gud sender Sønnen, Jesus Kristus, han som blir kalt 'hyrde og tilsynsmann (=biskop, av gresk: episkopos) for deres sjeler (1 Pet 2,25). Det er tydelig at Jesus ikke ville overlate sine troende, kirken, uten ordnet omsorg og tilsyn. Han skulle sende Ånden, Talsmannen (Joh 14,18f), han kalte apostlene som sine utsendingar og representanter - både til å forkynne og misjonere (Matt 28,18-20) og grunne kirken på stadig nye steder(f eks 1 Kor2,14), til å vere hyrder både lokalt og for hele den universelle kirken (Joh 21,15f), til tjeneste med Ordet og bønnen (Apgi 6,4) til å verne den rette lære og overlevere åpenbaringen fra Kristus (Gal 1,9; I Kor 11,23; 15,1f), til å forvalte dåpen (jfr Matt 28, 18,19),nattverden (Matt 26,26f og paralleller; Apgj 20,11), til å løse og binde, tilgi og fastholde synder ('nøklemakten'-Matt 16; 19-20; Joh 20,21) .

Der apostlene grunnla lokale kirker, sørget de for at det ble innsatt tilsynsmenn (episkoper) og eldste (presbytere -> 'prester') og diakoner (Tit 1,5-9; Fil 1,1). Så lenge apostlene selv levde, var det en viss variasjon i titler og utforminger av de ulike tjenestene, men det festnet seg etterhvert. Apostlene var de selskrevne ledere, med både lokalkirkelig og allmenkirkelig myndighet, de var selv det første kollegium av biskoper. De så til at tjenesten med å lede kirken gikk videre, ved å forordne at nye ble innsatt og ordinerte ved bønn og håndspåleggelse (Tit 1,5-9).

Allerede i det andre århundre finner vi en meget sterk betoning av biskopens embete som den lokale kirkens leder, omgitt av presbyterne og diakonene. Vi kan lese om dette i en av våre viktigste kilder til kjennskap om den tidlige oldkirken; skriftsamlingen 'De apostoliske fedre ( f e ks Ignatius av Antiokia, Polykarp av Smyrna, Clemens av Roma, De tolv apostlers lære o s v). Senere ser vi dette bekreftet og videreutviklet i ' Hippolyts kirkeordning', 'De apostoliske konstitusjoner', Eusebius kirkehistorie, kirkefaderen Ireneus m fl. Det er grunn til å merke seg at utviklingen av kirkens embetsstruktur skjer sammen med en energisk kamp for bekjennelsen til Kristus som Gud og menneske, til Treenigheten og til en realistisk forståelse av sakramentene . Vi ser Kristi kirke stige frem med en tydelig lære, en ordnet embetsstruktur og et sakramentalt og liturgisk liv - ikke til fortrengsel fra Åndens gaver for øvrig. Alt skal bygge Kristi Legeme, kirken.

De lutherske reformatorene ønsket ikke å danne noen ny kirke, de forutsatte kirkens episkopale ordning. Det gikk lang tid etter at de fant å måtte bryte med de katolske biskopene før de vigslet de første 'superintendenter' (som betyr: tilsynsmann). Desverre knyttet de dette embetet til den verdslige øvrigheten, til fyrste- og kongemakten. Dette ble fatalt for hele utviklingen av de reformatoriske kirkenes struktur helt til vår tid. Det positive ønske hos reformatorene var å befri bispeembetet fra verdslig makt og omsorg og fremheve de pastorale og åndelige oppgavene. De var ikke tilhenger av en såkalt 'kongregasjonalistisk' kirkeordning, der lokalmenighetene var selvstendige, isolerte størrrelser. Kirken er én og universell - og dette er ikke bare noe usynllig, det skal komme til uttrykk i kirkens ytre, faktiske liv.

Det finnes gode og dårlige biskoper, som av alt annet. Men det står fast at kirken trenger biskoper - som forvalter og forsvarer læren, forkynner evangeliet, styrer kirken som hyrder og fremmer dens indre- og ytre enhet. For de troendes og deres tjenestes skyld.

Deres

V E G L E I A R B R E V............................................j u n i, n r 2 - 9 7

                        S k g - r e g i o n V e s t

Kjære SKG-ar i vest! Guds fred!

1. Sidan sist

har SKG arrangert sine arbeidsdagar i Bergen - med fine fordrag av

Asle Dingstad om biskop Ambrosius av Milano, av Jan Rantrud om

oldkyrkjeleg nattverdliturgi, av Bernt T Oftestad om Gustav Jensen som

kyrkjefornyar, av Børre Knudsen - også om nattverdliturgi. Når det gjeld det

siste, vil eg framheve at Børre fullt ut støtta SKG sin liturgi og han synte oss

at både bibelsk og reformatorisk er tanken om nattverden som ei påminningshandling, retta mot Gud, noko heilt sentralt. Likeeins støtta han bruken av presensform i Agnus Dei ('Du Guds lam som ber all verdens synder..') Dette bør alle som prøvar å isolere SKG, merkje seg....

2.Messene i St Jørgen

kyrkje i Bergen har vore ei positiv oppleving (sjå omtale i Synodebladet) og vi vi halde fram til hausten, annankvar sundag kl 1100. Men kva med distriktet? Nokre stader er det SKG-prestar og andre som ein kan samle seg om. Men andre stader er det verre. På sikt treng ein overalt det bidraget som SKG sitt gudstenesteliv er. Difor vil vi prøve å danne ein 'misjon ' ut til einskilde bygder for å innby til gudsteneste og for å forkynne og undervise utfrå SKG sin visjon. Over alt er det meir eller mindre trong for åndeleg og teologisk fornying. Trass alt godt, er det ikkje bra at den åndelege horisonten i Noreg for einsidig er prega av bedehuset og av frikyrkjene - nye og gamle. Vanleg folk i bygd og by trur at dette er den einaste måten å ta kristendomen alvorleg på. Det gode i desse tradisjonane vil vi oppmuntre, men vil vil syne at eit allmenkyrkjeleg/katolsk orientert kristenliv i endå høgre grad kallar til alvor, til glede, til overgjeving til misjon. Her er kjeldene djupare og forrådet større.

3. Det 'teologiske hjørnet'

Sjølve forståinga av kyrkja er nokså viktig både for å forstå SKG sin visjon og for eins eige liv som kristen. I vår invidualistiske og subjektivistiske arv er det å vere ein kristen noko som ein kan vere på eiga hand. Berre ein har Bibelen og seg sjølv, er det nok, tenkjer mange. Då er det sjølvsagt ikkje så interessant og viktig korleis det går med kyrkja og korleis ho skal vere. Biskop, prest, sakrament, liturgi og læretradisjon blir ikkje så viktig, ja, det er eigentleg noko unødvendig. Når eg har det bra, når min vesle flokk eller min kyrkjelyd har det bra, er det bra nok. Kyrkja, særleg den universelle, ordna kyrkja, er ein luksusartikkel, ja, kanskje beint fram noko farleg for 'det…(resten mangler,red.)

VEGLEIARBREV               sept 1997     Nr 3/97

Kjære  SKGar i vest!

Guds fred! Ei lita helsing etter ferien med von om  oppmuntring og påminning i kallet.

Sidan sist har det vore Landsrådsmøte (18/8, Oslo) og vegleiarane la fram ei samrøysta innstilling om å gå vidare med samarbeidet innan 'Westminster-fellesskapen' særleg med tanke på å motta ordinasjonsfornying (ekumenisk anerkjenning /apostolisk suksejon), nyordinasjon av unge og ikkje minst. konfirmasjonsfornying for lekfolket. Dette siste vil innebere at dei som er  blitt konfirmerte etter ei av dei gamle ordningane i Den Norske Kyrkja (med tydeleg stadfesting av dåpspakta), kan få motta salve-teiknet med bøn om Andens utrusting-og dei som berre har vore med på den nyaste ordninga, der konfirmasjonen så og seie er avskaffa, vil få tilbod om ein fullstendig konfirmasjon. Kva dette inneber, både for prestar og lekfolk, vil nærare måtte avklårast. Fordi tida vart knapp på landsrådsmøtet, blir det eit ekstraordinært møte den 29/11 der denne saka skal avgjerast. Det endelege resultatet er sjølvsagt ikkje avgjort før vi får møte biskop Taddeus Peplowski som kjem til Noreg i vinter for å føre samtalar med oss. Alt dette skjer i samråd med Svenska Kyrkans Fria Synod(som han og skal vitje) og med Forward in Faith i England.

Meir og meir vert det tydeleg at SKG blir ein alternativ struktur som kan gje oss nye rammer for gudstenesteliv, presteteneste, episkopat(tilsyn), undervising, evangelisering og misjon. Sjølvsagt er det nærvepirrande å gå vidare med dette med så små flokkar, men : Kva er alternativet? Det bør vere ein viktig ettertanke for oss alle.

Fleire samlast ein no regelmessig til gudstenester, også i Bergen. KOM TIL BYEN PÅ KYRKJEDAGEN den 19/10! Velkomen! Dersom SKG-arbeidet får halde fram, vil eg prøve å kome rundt i regionen med gudsteneste, undervising og høve til samtale.

Sunnhordland og Sogn står øvst på lista.

Trass i skiftingane det site året, er medlemstalet i regionen (og på landsplan) temmelg stabilt; i 1995 hadde regionen 101 medl, i juni 1997  95 medl. Ein god basis for vekst! Eg kjem tilbake med vegleiarbrev etter 'Kyrkjemøtet' (DNK) i haust.

Dykkar

(underskrift)

VEGL.(i håndskrift)

---

[1] Denne utgåva av Vegleiar Fr.Arnfinn Harams sine Vegleiarbrev til SKG Region Vest 1993-1997 er utgjeve av Fr.Svenn Martinsen, Fr.Arnfinn sin etterfølgjar som Vegleiar SKG Region Vest(no Sokneprest i Øygarden, 2002-), etter at Arnfinn konverterte til den Romersk-Katolske Kyrkja i 1998. Dei opprinnelege breva vart tekst-skanna i 2004, og seinare korrekturlest. Det er ikkje gjort endringar i teksten, sjølv om einskilde trykkfeil står att . På eit par stader er teksten usikker, der er brukt kursiv og ? Breva vart i januar 2010 utgjeve på nettet på skg.no av Fr.Svenn(som heldt oppe denne nettstaden etter at SKG vart lagt ned), saman med eigne Vegleiarbrev 1998-2001. Denne utgåva er ei ny utgjeving på www.stellamaris.no til fordjuping og refleksjon, i samband med at Fr.Arnfinn Andreas Haram døydde 10.juni 2012, RIP.